Od wielu lat jako coach (ICF PCC) rozmawiam z nastolatkami. To nie jest popularna grupa docelowa coachów w Polsce, natomiast ja wierzę, że to narzędzie bardzo dobrze im służy. Czas dorastania to czas wielu zmian oraz wielu „nie wiem”. A jednocześnie czas, w którym istnieje konieczność podejmowania wielu decyzji i wyborów choćby systemowych, jak pójście do szkoły średniej, wybór studiów. Myślę, że ważne by podejmować te decyzje możliwie świadomie i w zgodzie ze sobą, swoimi wartościami i możliwościami, a nie poddawać się temu, „co przyniesie los” i wierzyć, że „jakoś to będzie”. 

Słucham, nie oceniam, staram się nie doradzać. Niekiedy nastolatkowie i młodzi dorośli potrzebują lub oczekują elementów mentoringu w coachingu. Wówczas to robię, ale na zasadzie partnerstwa – dzielę się moją wiedzą, moim zdaniem lub wrażeniem podkreślając, że jest ono „moje” a nie „jedynie słuszne”.  

Wierzę, że by rozwinąć skrzydła w życiu i szkole, warto być przedsiębiorczym i aktywnym. Wejście w proces coachingu i otworzenie się przed obcym dorosłym, to akt odwagi i wyraz aktywności. Zapraszam Cię do tego, byś spokojnie, z troską do swojego lęku, ale jednak się odważył. 

Od dwudziestu lat jestem też mamą i z całym przekonaniem mogę powiedzieć, że to rola, której uczę się każdego dnia i od/dla każdego z moich dzieci. Rola, która wymaga czujności i uważności. Rola, którą często musimy „upychać” pomiędzy inne zadania. Rola, w której jesteśmy często zaskakiwani i w której nie zawsze działają wypracowane schematy. Choćby dlatego, że świat wokół zmienia się bardzo dynamicznie; wraz z procesem dorastania zmieniają się wyzwania i potrzeby naszych dzieci; zmieniamy się także my sami i miewamy różną, zależną od wielu czynników pojemność na bycie rodzicem.